Kortrijk to duże Belgijskie miasto znajdujące się w Zachodniej Flandrii niedaleko granicy z Francją i Walonią. Miasto to jest dość dużym węzłem komunikacyjnym w którym krzyżują się zarówno autostrady, koleje ale także i drogi wodne. Przemysł w tym mieście jak i okolicy oparty jest w głównej mierze na tekstyliach, oraz coraz częściej i na przemyśle chemicznym oraz precyzyjnym. Jednak słynne już od czasów średniowiecza sukno flandryjskie jest ciągle podstawą dobrobytu tego regionu. Jako ciekawostkę można podać, że Kortrijk jest połączony wspomnianą wcześniej siecią wodną z Morzem Północnym przez co mniejsze jednostki mogą wpływać do tutejszego miejskiego portu. Dla Polaków którzy poszukują pracy w przemyśle tekstylnym, który w naszym kraju został przez nasze rządy przysłowiowo wygaszony, mogą tu znaleźć dość sporo wolnych etatów, zarówno na stanowisku szwacza lub szwaczki jak i też na innych pokrewnych z tą branżą. Na południe i wschód od Kortrijk znajduje się dość duże zagłębie węglowe, które w części należy do Francji, a w części do frankofońskiej części Belgii. Miasto to, zwłaszcza w dwudziestym wieku oparło swój przemysł na branże wydobywczą. Produkowane są tutaj między innymi urządzenia potrzebne w wydobywaniu węgla i innych surowców z głębi ziemi. Jak wcześniej wspomniano, miasto to czerpie także duże korzyści ze strategicznego położenia na skrzyżowaniu szlaków transportowych, co i dziś jest bardzo opłacalne.

Jako glazurnik pracuję głównie na zagranicznych kontraktach wyjazdowych. W związku z tym, że posługuję się dość komunikatywnie językiem francuskim, dlatego głównie we Francji, Belgii i Szwajcarii wykonują moją pracę. Jednak pewien kontrakt w Belgii dość mocno do dziś utkwił mi w pamięci, pomimo że od jego wykonywania minęło sporo czasu. Otóż zostałem zatrudniony, wraz z belgijską brygadą do wykańczania domów i mieszkań w amerykańskiej bazie wojskowej w Mons. Teoretycznie było to osiedle dla oficerów zatrudnionych w siedzibie Sojuszniczego Dowództwa Operacyjnego NATO, jednak my pracowaliśmy w jego amerykańskiej części. Pomimo że nigdy nie byłem w Stanach Zjednoczonych, to czułem się tu jak na typowym amerykańskim przedmieściu, z równymi domkami, które bardzo często pokazywane są w filmach. Osiedle to było oczywiście zamknięte dla świata zewnętrznego, gdyż wchodził w skład bazy wojskowej, do której należało dostać się przy pomocy przepustki. Ulice posiadały nazwy amerykańskich bohaterów, i pisane były zarówno po angielsku jak i francusku. Językiem w którym posługiwali się mieszkańcy był angielski, jednak większość z nich doskonale radziła sobie z francuskim. Widać było od razu, że nie mieszkali tu zwykli szeregowi tylko wysokich stopniem oficerowie. Mnie osobiście urzekło, że po zakończeniu pracy mieszkańcy tego osiedla oddawali się typowo amerykańskim zwyczajom, znanym mi głównie z kina czy telewizji, mianowicie grali w baseball i amerykański futbol. Warto także dodać, że przez cały czas mojego pobytu tam nie spotkałem się na tym osiedlu z uzbrojonymi strażnikami, którzy obecni byli w innych częściach bazy.